Wanneer ik de ander kan helpen ben ik op mijn best. Dat geldt voor mensen in mijn directe omgeving zoals mijn vriendin of mijn stiefdochter. Maar ook wanneer ik voor een groep mensen mag spreken en ik terugkrijg dat dit als waardevol wordt ervaren. Hierdoor word ik positief geprikkeld. Voor mij is dat van groot belang, want wanneer ik niet voldoende stimulans krijg ligt depressie al snel op de loer. Onderprikkeling heeft bij mij namelijk nagenoeg dezelfde uitwerking als overprikkeling.
Deze kennis heb ik nog niet zo lang want ik weet pas sinds mijn 30e dat er bij mij sprake is van autisme. Mijn zoektocht naar de oorzaak van de belemmeringen die ik op alle leefgebieden ervaarde bracht me langs een 8-tal verschillende diagnoses en intensieve behandelingen. Pas toen ik de diagnose autisme kreeg voelde ik mij volledig gehoord en begrepen waardoor ik stappen kon zetten naar een stabiel leven.
Dit alles heb ik samen met Ans Ettema-Essler beschreven in het boek ‘Help ik ben een autist. Ik was het al voordat ik het wist.’ Het schrijven was een positieve prikkel die ik nodig had om weer in beweging te komen. Nadat ik volledig was afgekeurd moest ik op zoek naar een alternatieve uitdagende invulling van mijn leven. Die kreeg ik door de beweging die ontstond na de publicatie van het boek wat ik overigens nooit had durven dromen. Inmiddels zijn we zelfs de grens over gegaan met een Engelse en Duitse vertaling.
Mijn focus ligt vooral op ontwikkeling en niet zo zeer op het bestrijden van een stigma. Eigenlijk probeer ik hier niet over te praten maar het tegendeel te bewijzen.
Inmiddels mag ik al ruim een jaar onderdeel uitmaken van de Nederlandse Vereniging voor Autisme (NVA) waar ik de kans krijg iets te doen met mijn ervaringen. Op individueel gebied maar ook op grotere schaal mag ik mijzelf inzetten voor ondersteuning van mensen met autisme en hun naasten. Uit ervaring weet ik dat een diagnose autisme krijgen een startpunt is van een zoektocht naar jezelf en de juiste ondersteuning. Iets wat ik als een enorme puzzel heb ervaren. Er wordt zoveel hulp aangeboden maar wat past er bij jou? Ik kan me goed voorstellen dat mensen verdwalen in de zorgwereld.
Samenwerking is denk ik een belangrijke manier om het eenvoudiger te maken voor mensen die geconfronteerd worden met autisme. Daarom ben ik enthousiast over de verschillende autisme netwerken die in Noord-Holland actief zijn. Weten van elkaar wat aangeboden wordt, niet doen wat de ander al doet maar investeren in de dingen die er nog niet zijn. Daar probeer ik met een team van vrijwilligers een belangrijke bijdrage in te leveren. Mooie bijeenkomsten organiseren voor de doelgroep waarbij we de focus leggen op activiteiten die worden gemist in de regio.
Maar we zijn niet alleen bezig met de doelgroep. Ook de groei van deze vrijwilligers is ontzettend belangrijk. Persoonlijke groei waarbij de ene zich vast bijt in een onderwerp om daar een mooie lezing over te kunnen geven en de ander durft te gaan delen dat er bij hem/haar ook sprake is van autisme. Deze ontwikkelingen van dichtbij mogen meemaken en waar mogelijk kunnen ondersteunen is voor mij het mooiste onderdeel van alle dingen die ik doe.